انصراف از کاندیداتوری یا حمله گازنبری برای ادامه حیات سیاسی؟/چرا قالیباف اینگونه و در این زمان خاص بیانیه داد

سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی:  در ابتدای خرداد ماه سال ۹۲ و در موسم مناظره ها، هنوز خود را شانس اول تکیه بر صندلی ریاست جمهوری می دانست و وفق همین ارزیابی دست به ریسک خطرناکی زد و به یکباره و بدون پیش زمینه روحانی را به چالش کشید، او خوب می دانست بنابر آخرین نظر سنجی ها آرای کاندیدای مورد حمایت اصلاح طلبان رشد خیره کننده ای یافته و برتری از پیش مسجل  پنداشته شده وی اکنون در آستانه خدشه قرار گرفته است، حمله بی پرده و صریح بود اما پاسخ آنچنان هوشمندانه و پاتک چنان به موقع بود که ورق را برگرداند و «گازنبر» کار دست خلبان کارآزموده اما نا بلد سیاسی داد و نسخه وی را با سرعت بیش تری پیچاند.

به گزارش خرداد، شیخ دیپلمات با فاصله فاحش و برتری چند برابری گوی سبقت از همه رقبا ربود و در همان مرحله اول کلید دار خیابان پاستور شد، شهردار هم با آنکه در آستانه ترک بهشت قرار گرفته بود با رای ناپلئونی و چرخش بی سابقه دو اصلاح طلب نما در بلدیه ماند و این بار البته جایگاهی بس متزلزل تر داشت.

دو سال از مدیریت تازه نگذشته بود که دردسرهای قالیباف آغازیدن گرفت، اختلاف با شماری از همراهان و حامیان همیشگی آغاز چالش های قالیباف بود، قالیبافی که دوباره رسیدن به راس هرم سیاسی را مز مزه می کرد، چرا که برجام روحانی هنوز نتوانسته بود قفل های اقتصادی را بگشاید و اصولگرایان نیز شکست سخت و دهشتناکی را در زمستان ۹۴ تجربه کرده بودند، آقای شهردار خوش چهره و تکنوکرات هنوز از اصولگرایان زوار دررفته مقبولیتی بیش تری داشت اما علی مطهری شورای شهر و پیگیری های بی امان و افشاگری های موشکفانه اش آغاز چالش های تازه بود و سپس گزارش حسابرسی که رویای آقای شهردار را کمی قلقلک داد و بالاخره املاک نجومی حباب خیال را ترکاند و حادثه پلاسکو که همه فیگورهای خوش و پرستیژهای خوش نما را دود کرد و چون آواری فرو ریخت.

حالا همان اندک تمایز و تفاوت هم رنگ باخته و کاریکاتوری شده بود. باخت های دو گانه گذشته و اتفاقات این دو سال اخیر، دیگر چیزی برای تحقق رویای دیرین و البته شیرین باقی نگذاشته بود، پرده آخر اما باید جوری روی سن می رفت که جایی برای امیدواری و ادامه حیات سیاسی باقی می گذاشت به خصوص که تداوم حضور در ساختمان خوش سیمای بهشت هم محل تردید جدی قرار گرفته و با توجه به حضور جدی رقبا و کارنامه اقای شهردار، کلید داری بلدیه حتی از تصدی سمت ریاست جمهوری هم دور از دسترس تر می نماید.

اینگونه شد که قلم بر دست گرفته و بیانیه انصراف از کاندیداتوری آنهم تنها یکروز مانده به جلسه مهم جمنائیان تحریر شده و انتشار یافت، درست چند ساعت مانده به جلسه نهایی و ارائه گزارش هئیت ویژه ملی حادثه پلاسکو که می توانست بیش از پیش طومار آقای شهردار را در هم بپیچد.

آقای شهردار بازهم گازنبری آغاز کرد، انصرافش توامان با حملات بی سابقه و بی پرده به روحانی و دولت شد، اویی که سعی می کرد در این چند سال یکی به نعل و یکی به میخ بزند این بار از بحران گفت و لزوم تغییر حتمی و تلاش همه دلسوزان برای تحقق اش و نامزدی که حالا حاضر و آماده همگونه همراهی و از خود گذشتگی است.

آقای شهردار با یک تیر چندان نشان را هدف گرفته است، آب ریخته و برگ سوخته و شانس از کف رفته را خرج اجماع و اتحاد می کند و به زعم خود از شکست حتمی فرصتی برای ادامه حیات سیاسی در پرتو همراهی کاندیدای نهایی می خرد

در وهله دوم، در آستانه ارائه گزارش هئیت ویژه ملی حادثه پلاسکو با این اقدام پیشدستانه و انتقادات تند از دولت چنین وانمود می کند که گزارش این هئیت می تواند متاثر از رویکردهای سیاسی و در راستای تخریب شهردار و رقیب سیاسی باشد 

نکته جالب اما در ارائه این بیانیه آنست که چگونه وضعیت فعلی اینچنین سیاه نمایی شده و تا این حد شرایط کشور بغرنج و نابهنجار توصیف می شود؟ آیا آقای شهردار از یاد برده که چهار سال پیش کشور در چه وضعیتی قرار داشت و خود ایشان در جریان مناظرات و تبلیغات انتخاباتی به چه معضلاتی اشاره می کردند؟ 

از اساس اگر همه انتقادات اصولگرایان علیه دولت روحانی را نیز بپذیریم و معتقد باشیم که دولت روحانی نتوانسته توفیقات قابل قبولی داشته باشد، بازهم وضعیت نسبت به ۴ سال پیش بسیار متفاوت است و این چیزی نیست که بتوان آن را انکار کرد. از طرف دیگر مگر اصولگرایان به دولت نمی تازند که چرا همه نقصان ها را به گردن عملکردهای دولت قبل می اندازد، چرا خود از همین حربه استفاده کرده و اینچنین سیاه نمایی می کنند؟؟

 آیا چنین بیانیه خوانی همسویی با منافع ملی و تاکیدات رهبر انقلاب در لحاظ انصاف در نقدهاست و درست در مسیر ایجاد فضای دو قطبی نیست؟؟ و آیا ترسیم وضعیت در این حد بغرنج و رو به اضمحلال آیا گفتار دشمنان بیرونی و معاندان نظام نیست؟

در نهایت باید گفت این انصراف بیش از انکه انصراف و کناره گیری از حضور در صحنه رقابت سیاسی و انتخابات باشد، تلاش برای تداوم حیات سیاسی به هر بهانه و دستاویزی است ولو اینکه منافع ملی و برداشت عمومی نسبت به حاکمیت مخدوش شده و به نامنصفانه ترین شکل تخریب و هجمه به دولت ناهمسو جامه عمل بپوشد.